ساقیا! در گردش ساغر تعلل تا به چند
پسرکی آکاردئون به دست در کوچه شعری را می خواند. صدایش گرفته. نوای سازش را بهتر از صدای خودش می شنوم. قشنگ نمی زند. شعری هم که می خواند مفهوم نیست. ولی به دل می نشیند... از پنجره دیدم هستند هنوز خوش ذوق هایی که با شنیدن صدای ساز، دست به جیب می شوند..
با ریتم او، خودم زمزمه ای را دست می گیرم:
باغبان گر پنج روزی صحبتِ گُل بایدش بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش
ای دل! اندر بند زلفش از پریشانی منال مرغ ِ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش
. . .
ناز ها زان نرگس مستانه اش باید کشید این دلِ شوریده تا آن جعد و کاکُل بایدش
حافظ
+ بی آنکه سرمشقی داشته باشم
نگاهم نستعلیق شد و
قدم هایم شکسته.**
ساغر شفیعی
** قبلا هم گذاشتمش، بی مناسبت. حالا اما با مناسبت...!!
آرزو داشتم این شعر رو من می گفتم...!!!