به احترامِ هر قطاری که از راه می‌رسد

کلاه برمی‌دارد از سر

مردی که سال‌هاست

قطاری دل‌اَش را بُرده‌ است!

مرا ببوس!

بگذار جهان

شعر تازه‌ای بخواند

پس انداز

 

مرا ببوس!

روزهای سختی در پیش است

 بگذار تو را

کمی پس‌انداز کنم.

بگذار در قفس بمانم


پروازِ هیچ پرنده ای را

حسرت نمی برم

وقتی قفس

چشم های تو باشد...